شعرهای عاشق

چه کنیم! گاهی غزل‌ها با قافیه‌ی غلط می‌آیند!

شعرهایم همگی عشق تو در سر دارند

دور باشند ز تو قافیه را می‌بازند

«پیرهن چاک و غزل‌خوان و صراحی در دست»

جام می را به تمنّای تو بر می‌دارند

غزل و قطعه، قصیده،... دل‌شان می‌جوشد

غلیان کرده و سر ریز شده، می‌بارند

بی‌خود از خود که شدند و دل‌شان رفت از دست

و سبک‌بال به سمت تو که پر بگشایند؛

آخرش قالب و وزن از سرشان می‌پرد و

از قفس‌ها که پریدند تو را می‌خوانند

می‌رسند آخرش آن‌ها به در خانه‌ی تو

و مرا در غزل خویش رها می‌سازند

شعرهایم همه‌شان جان خود و بازی را

در همین مصرع آخر به‌ دل‌ت می‌بازند... :)

[26. آبان. 92]