خانه ی تو

تو، مرا هم با خودت تا عمق خوابت می دوانی

تو، مرا از دست این افسردگی ها می رهانی

دست های خالی ام را توی دستت می فشاری

با محبّت قلب من را پابه پایت می کشانی

در پناه عطر گل های سپید ِ یاس خانه

روی تاب خانه‌ات من را کنارت می‌نشانی

با همان لبخند شیرین و نگاه نازنین‌ت،

خواب را از چشم تار و سرد و خیسم می‌پرانی

انقدَر خوبیّ و نزدیکی که حتّی با نگاهی

گرد و خاک غصّه را از چشم هایم می تکانی

توی قلبم، من برایت خانه می سازم که شاید

تا همیشه شاد و خندان باشی و با من بمانی...

[24. اسفند.1392]