رخِ سفید

نشسته با سکوت و اقتدارِ خود جناب شاه

به‌روی صفحه‌ای بزرگ، هم سفید و هم سیاه

 کنار او پیاده‌ها و اسب و رخ نشسته‌اند

درست مثل تک تک نظامیان یک سپاه

تو می‌شوی سفید و باز مثل شب سیاه، من

کنار مهره‌های شب نشسته‌ای شبیه ماه

شروع می‌شود دوباره جنگِ بین ما دو تا

و من اسیر می‌شوم، اسیر جنگ دل‌بخواه

بلند می‌کنی پیاده را و راه می‌بری

و می‌گذاری‌اش درست توی خانه‌ای سیاه

پیاده، اسب و فیل را، وزیر را می‌آوری

رخ سفید و ناگهان،... باختم دوباره، آه..

نگاه کن که شاهِ من به هر طرف فراری‌ست

و آخرش به خانه‌ای سفید می‌برد پناه

شبیه آن سیاهیِ قشنگ توی چشم‌هات،

نشسته با سکوت و اقتدارِ خود جناب شاه

*

از اوّلش به آن رخ سفید مات مانده‌ام

و کیش و مات می‌شوم به‌خاطر همین گناه...

28. شهریور. 1393