باید به شوق جاده ی عشقت خطر کنیم
راهی شویم و کل جهان را خبر کنیم
باید به عاشقانه ترین شکل انتظار،
صد جان اگر که بود، برایت سپر کنیم
هر روزِ انتظار شبِ اوّلِ دی است
یلدای خویش را به امید تو سر کنیم
من خواهر تمام درختانم، از خزان،
یارب! عنایتی! به سلامت گذر کنیم
هرسال می رویم شمال و جنوب، کاش
این یک بهار سمت تو عزم سفر کنیم...
3. خرداد. 95
متن داخل کارت عروسی‌ام که از جانم برآمد... ان‌شاءالله مخاطبش دستانم را بگیرد و هیچ وقت رها نکند...
ای امامِ عصرِ مهربان!
زیر سایۀ شما
در پناه لطف جاودانه‌تان
هم‌سفر شدیم
با نگاه لطف خود به راه ما روشنی دهید...
باید به شوق جادۀ عشقت خطر کنیم
راهی شویم و کل جهان را خبر کنیم
باید به عاشقانه ترین شکل انتظار،
صدجان اگر که بود، برایت سپر کنیم
هرروزِ انتظار شب اول دی است،
یلدای خویش را به امید تو سر کنیم
من خواهر تمام درختانم.. از خزان؛
یارب! عنایتی! به سلامت گذر کنیم
هرسال می رویم شمال و جنوب، کاش
این یک بهار سمت تو عزم سفر کنیم...
بهار آمده اما بیا ببین چه بهاری
نه تازگی، نه طراوت؛ نه طرح و نقش و نگاری
نقاب سرد زمستان به چهره دارد و انگار
قرار نیست بیاید در این زمانه بهاری
شکوفه ای که ترور شد و عالمی که نشسته ست
برای فاتحه خواندن کنار سنگ مزاری
و رود رفته از این دشت، غصه دار و سپرده
نگاه خیس خودش را به بغض تلخ قناری
میان خانه تکانی به روی طاقچه دیدم
بلیط آمدنت را بغل گرفته غباری
برای اینکه بیایی دو بال خوب نیاز است
در ایستگاه زمین سالهاست مرده قطاری
هزار سال گذشت و حکایتی که همان است
بهار بی تو می آید ولی ببین چه بهاری..
"داستان مادرم" روایت ناتمام و سوگوارۀ تلخی‌ست از آنچه برای مادرمان؛ زهرا (سلام الله علیها) اتّفاق افتاد. که با الهام از کتاب "واژه‌های خیس" نوشتۀ جناب آقای محسن عباسی ولدی سروده شده است.
سوزِ سرما؛ هوا غبارآلود
نیمه‌شب‌ها هوای شهرک، سرد
آن‌همه اضطراب و دلهره هم
زندگی را خراب‌تر می‌کرد
*
جاده‌هایی که سرد و لغزنده
دید، اندک، هوا پر از مِه بود
برف و باران مدام می‌بارید
از دلِ آسمانِ غم‌آلود
*
ظهر یک روز ِ سردِ بهمن‌ماه
بغضِ سنگینِ در گلو، ترکید
ناگهان، آه... ما یتیم شدیم
گریه در گوش خانه‌مان پیچید...
*
مادرم پیرهن سیاه آورد
شمعِ روشن، کنار حلواها...
گوشۀ قاب عکس بابا خورد،
یک روبانِ سیاه، آن بالا
*
ناگهان بعدِ طُرفَةُ العینی
عید آمد... ولی بدون پدر
عیدِ بی او خودِ جهنّم بود
از زمستانِ سرد هم بدتر
....
هی گذشت و گذشت و از آن وقت،
ما بزرگ و بزرگ‌تر شده‌ایم
پدرِ ما خودِ امام علی(ع) ست
صاحب بهترین پدر شده‌ایم...
14. آذرماه. 1393
با هر محرّم‌ات که زمان عزا شود،
دل‌شوره‌ای عجیب در عالم به پا شود
دنیا شبیه دانۀ اسپندِ بی‌قرار
انگار اسیر آتش عشق شما شود...
إنّ الحسین معنی ایمان و دین ماست
ای وای اگر که راه من از تو جدا شود
آن یک سفر برای همه عمر من بس است
روزی اگر که مقصد من کربلا شود...
در کربلا چه راز عمیقی نهفته است؟
هر کس که رفت تا حرمت، مبتلا شود
باید فقط برای شما شعر گفت و خواند
تا حقّ شعر هم به درستی ادا شود...
باز این چه شورش است که در عاشقان توست؟
گویا دوباره ماه غم شیعیان توست...
از بچّگی برای شما سینه می‌زدیم
این افتخار تک تک دلدادگان توست
این استعاره‌ها همه در خدمت تو اند
مفعولُ فاعلات غزل هم از آن توست
«لطفی که کرده‌ای تو به من مادرم نکرد»
این از نشانه‌های دل مهربان توست
سرتاسر زمین و زمان را که بنگریم
تنها پناهگاه جهان آستان توست
هر صبح جمعه‌ای که حرم بوی سیب داشت
دردانۀ عزیز خدا میهمان توست...
16. مهر. 1393
آسمان که می‌شوم
تو ماه می‌شوی
جای تو درست
در میان قلب آسمان این شب است
شبی که تک تک دریچه‌های بسته‌اش
پر از ترانه های مانده بر لب است
ترانه‌های عاشقی
ترانه های انتظار...
*
آسمان که می‌شوی
یاکریم می‌شوم
به شوق پرگشودنی به سمت تو..
به شوق یک سفر درست در میان قلب تو..
*
موج می‌شوم
دوباره ماه می‌شوی
و باعث تمام جزر و مدّ موج‌های سر به راه می‌شوی
برای عاشقان پناه می‌شوی
و قافیه
دوباره "آه" می‌شود
عجیب نیست اینکه تو
دوباره یوسف درون چاه می‌شوی...
[20. دی. 92]
