ای‌کاش یک شبی دل من را صدا کند
از این قفس کبوتر من را رها کند
ای‌کاش در میان تمام قرارها
پیدا شود کسی که به عهدش وفا کند
راضی نمی‌شویم به دنیا، نشسته ایم؛
تا او بیاید و دل مارا رضا کند
در یک شبی چنین، که سراسر غم‌است و درد
آقای ساربان جوانی خداکند_
از ره بیاید و ببرد با خودش مرا
فکری برای زندگی و کار ما کند
این کوچه‌ها اگر همه سردند و بی‌چراغ
فکری برای خرده‌ی این شیشه‌ها کند
« با بغض مردی آمد از این کوچه‌ها گذشت
می‌رفت تا برای ظهورش دعا کند...»
[تیرماه 92]
جریان کربلا که سرآغاز ماجراست
هر روز روز ماتم و هرشب، شب عزاست
آقا! قلم به پای شما کم می‌آورد
این عجز واژه هاست که در محضر شماست
این‌جا، عجیب بوی خوش سیب می‌دهد
یعنی که روضه های محرّم کنون به پاست
من فطرسم، پرم همه آتش گرفته است
امّا تمام چشم امیدم به کربلاست
اشک و غروب جمعه و تربت... چه محشری!
این دل پرنده ای شد و در آسمان رهاست
از این حرم به آن حرم آشفته می‌پرد
این جا حریم ساقی و آن‌جا شه سخاست
حالا تمام جمعه به این فکر می‌کنم
آن زائر همیشگی کربلا کجاست... ؟
دلش دگر گرفته بود،
از این جهان و هرچه داشت خسته بود
توان دیدن و شنیدن «عمّه جان! پدر کجاست؟» را نداشت
توان دیدن شهادت برادر و پسر، درون دشت کربلا، در او نبود
آخر او مگر که بود؟
خواهری که عاشق برادر است؛
بنده ای که عاشق خداست...
تشنه بود و خسته بود
دلش از این جهان شکسته بود
ولی در این میان
او برای هیچ کس به جز خدا
درد دل نکرد
گله ز این و آن نکرد
او
فقط صبر کرد...
بعد از آن
به این زن صبور گفته اند کوه صبر
این زنی که کوه صبر واقعی‌ست، زینب(س) است...
[مرداد 91]
