بیا که شعر مرا جز تو محتوایی نیست
به جز فراق و غم و صبر ماجرایی نیست
بدون تو شده ام چون جوان نابینا،
که دست خسته و لرزان او عصایی نیست
منم مسافر پیری که وقت رفتن دید،
برای بدرقه پشت سرش دعایی نیست
همان غریق پریشان که بین طوفان ها
برای کشتی او جز تو ناخدایی نیست
شبیه ساز قدیمیّ خسته ای هستم
که پشت خاک و خل چهره اش نوایی نیست
هزار دفتر شعر از نبودن تو پر است
و جز فراق و غم و صبر آشنایی نیست
بیا که عمر غزل های من تمام شود
برای شعر غم انگیز، با تو، جایی نیست
