بیا که شعر گفته ام ز درد انتظارها
ز وعده ها، وعید ها، قرار بی قرار ها
بگو خزان دوری ات به سر نمی رسد چرا؟
بیا! شکوفه می شوم، برای آن بهارها
تیر، نگاه دلکش ات، هدف دو چشم خسته ام
بیا و تیر را بزن به چشم این شکارها
ستاره ها در آسمان طواف ماه می کنند
حسودی ام نمی شود به گردش مدارها
ماه تویی که چهره ات، نوید ِ عید می دهد
و قفل می شود به تو نگاه روزه دارها...
16. اردی بهشت. 93
[پیش‌نوشت: بیت اوّل این غزل را دوسال پیش گفته بودم. توی دفترچه‌ام همین طور تنها افتاده بود... دوباره که ورق‌ش می‌زدم، به تکامل رسید! غزل شد : ) ]
تو مرا عاقبت از راه به در خواهی کرد
دل من را سر و ته، زیر و زِبَر خواهی کرد
تو مپندار که من خود شده‌ام مجنون‌ت
که تو حتّی به دل‌ِ سنگ اثر خواهی کرد
به خیالم که اگر بار سفر بربندی،
تا به اعماق وجودم تو سفر خواهی کرد
همه‌ی پرسش من این شده: آیا آخر
تو در این عاشق ِ دل‌خسته نظر خواهی کرد؟
در همین مصرع پایان غزل می‌بینم
که شب سرد مرا زود سحر خواهی کرد...
پ.ن.1. قرار بود واژه‌ی "تو" توی این غزل التزام بشود... امّا بیت پایانی نگذاشت که بشود!
14.بهمن.1392
11.بهمن.1392:
یک شب بیا شعری بخوان، یک شب اناری دانه کن
حافظ بیاور بازهم، یک شب مرا دیوانه کن
دوری گذشت و جام ِ ما، از باده حتّی تر نشد
ساقی! بیا. رنج‌م مده! این خانه را می‌خانه کن
شوری به اشعارم بده، آرامش‌م برهم بزن
دستی ببر در قافیه، شعر مرا ویرانه کن
نظم ِ صُفوف ِ واژه‌ها، مسجد کند شعر مرا
مسجد نمی‌خواهم، برو شعر مرا بت‌خانه کن
امشب بت‌ِ اعظم شدی، ایمان خود را باختم
حالا تو ابراهیم شو، این قصّه را افسانه کن
یک شب طبیب عشق شو، درمان بیاور درد را
این قلب رنجور مرا با غصّه‌ها بیگانه کن
حالا بیا، دیگر نرو! قدری کنار من بمان
بالا سرم بنشین و هی موی غزل را شانه کن...
انگار من
هر جور واژه ها را بچینم کنار هم
آخرش
بازهم
از تو حرف می زنند!
انگار
هیچ جور دیگری بلد نیستند
کنار هم بنشینند،
فقط بلدند
من را رسوا کنند!
من نمی فهمم
پس به چه دردی می خورند این کلمات
که من را به تو نمی رسانند؟
...
این طور نمی شود!
باید واژه های جدیدی بسازم،
سبک تازه ای اختراع کنم
تا شاید
"من" با "تو" قافیه بشود.
یا شاید بالاخره غزلی گفتم
با قافیه ی "عشق"... !
پ.ن. این شعر یافت شده در: note های گوشی، به تاریخ 15.دی.92! :)
تو، مرا هم با خودت تا عمق خوابت می دوانی
تو، مرا از دست این افسردگی ها می رهانی
دست های خالی ام را توی دستت می فشاری
با محبّت قلب من را پابه پایت می کشانی
در پناه عطر گل های سپید ِ یاس خانه
روی تاب خانه‌ات من را کنارت می‌نشانی
با همان لبخند شیرین و نگاه نازنین‌ت،
خواب را از چشم تار و سرد و خیسم می‌پرانی
انقدَر خوبیّ و نزدیکی که حتّی با نگاهی
گرد و خاک غصّه را از چشم هایم می تکانی
توی قلبم، من برایت خانه می سازم که شاید
تا همیشه شاد و خندان باشی و با من بمانی...
[24. اسفند.1392]
شعری بنویسم، غزلی ناب بگویم
از حال و هوای دل بی تاب بگویم
خورشید شده تاج طلایی به سر من
از عکس همان بانوی مهتاب بگویم
شیرینی لبخند تو من را به فنا برد
از قند که شد در دل من آب بگویم
از عکس قشنگت که شده مثل رخ ماه؛
امروز به دیوار دلم قاب بگویم
فارغ ز غم و غصّه ی یعقوب پیمبر
یوسف شده ام تا که فقط خواب بگویم...
[19.اسفند.1392]
حال و هوای زخمی اسفند بهتر است
از صدهزار شادی و لبخند بهتر است
تو، شهرزاد ِ قصّه که باشی، برای من؛
حتّی هزار و یک شب ِ دربند بهتر است
با یک نگاه تلخی غم از دلم پرید
شیرینی نگاه تو از قند بهتر است...
اصلاً شکارچی که تو باشی، اسارتم-
از این که دام را بگشایند بهتر است
لطف خداست این که دلم را ربوده ای
بی شک همیشه لطف خداوند بهتر است!
عید و بهار، بی تو مرا خوش نمی کنند
حال و هوای زخمی اسفند بهتر است...
اسفند 92
