شاعر نوشت: «قافیه، وزن و ردیف، بس
شعر مرا قشنگ ندانسته هیچ کس
هر لحظه از سرودن‌شان خسته می‌شوم
از دست وزن و قافیه می‌افتم از نفس
مضمون عشق و دوری معشوق کافی‌است
مضمونِ: خسته‌ام به خدا، او کجاست پس»
شاعر! نگو... نگو سخن از عشق کافی‌است
دیگر نخوان برای من این شعر را عبث...
در زندگی برای همه عشق لازم است
مثل چراغ، روی درخت کریسمس!
امشب برای من شب یلدا نمی‌شود
مهمانی بزرگ که تنها نمی‌شود...
پاییز میزبان تبم بود روز و شب
تب، با انار ترش مداوا نمی‌شود
حافظ! فقط برای خودت شعر گفته‌ای
فالم میان شعر تو پیدا نمی‌شود...
از فرط غم سراسر شب را قدم زدم
این بغضِ چندساله چرا وا نمی‌شود؟
این یک دقیقه جان مرا تا لبم رساند
امشب به انتظار تو فردا نمی‌شود...
*
مجنون شدی که هیچ! اگرنه، بدان پسر!
بانوی شعرهای تو لیلا نمی‌شود
[یکم دی ماه هزار و سیصد و نود و سه]
