اوّلین چهارپاره
شنبه, ۱۵ آذر ۱۳۹۳، ۱۲:۲۰ ب.ظ
سوزِ سرما؛ هوا غبارآلود
نیمه‌شب‌ها هوای شهرک، سرد
آن‌همه اضطراب و دلهره هم
زندگی را خراب‌تر می‌کرد
*
جاده‌هایی که سرد و لغزنده
دید، اندک، هوا پر از مِه بود
برف و باران مدام می‌بارید
از دلِ آسمانِ غم‌آلود
*
ظهر یک روز ِ سردِ بهمن‌ماه
بغضِ سنگینِ در گلو، ترکید
ناگهان، آه... ما یتیم شدیم
گریه در گوش خانه‌مان پیچید...
*
مادرم پیرهن سیاه آورد
شمعِ روشن، کنار حلواها...
گوشۀ قاب عکس بابا خورد،
یک روبانِ سیاه، آن بالا
*
ناگهان بعدِ طُرفَةُ العینی
عید آمد... ولی بدون پدر
عیدِ بی او خودِ جهنّم بود
از زمستانِ سرد هم بدتر
....
هی گذشت و گذشت و از آن وقت،
ما بزرگ و بزرگ‌تر شده‌ایم
پدرِ ما خودِ امام علی(ع) ست
صاحب بهترین پدر شده‌ایم...
14. آذرماه. 1393
این که قالب‌های مختلف را دارید امتحان می‌کنید به نظرم کار درستی می‌آید؛ البته غزل‌هایتان نسبتاً قوی‌تر بود ولی طبیعی است چون تجربه‌تان در آن قالب خیلی بیشتر است.
پ.ن: این که نظر نمی‌دهم دلیل نمی‌شود که نمی‌خوانم...