سال قدیم رفت و دوباره جدید شد
پس روزهای آخر اسفند، عید شد
از توی تُنگ‌های بزرگ مغازه‌ای
آمد، اسیرِ تُنگِ بلور جدید شد
کم کم میان خانۀ نو غصّه‌اش گرفت
شادی، دوید از دلِ او، ناپدید شد
ماهی میان تُنگ به سختی نفس کشید،
تا این‌که باز، دردِ عمیقش شدید شد
یک روز مانده تا که زمستان شود بهار،
ماهی میان تُنگ بلورش شهید شد...
[19. اسفند. 1393]
گاهی بیا مهمانِ قلبِ خستۀ من باش
گاهی بیا مرهم، برای زخمِ این تن باش
گاهی شده حتّی برای یک دقیقه، گاه؛
تنها به قدرِ لحظه‌ای در خواب دیدن، باش
گرمای شیرین بهار ارزانی‌ات باشد
من حاضرم، اصلاً تو در سرمای بهمن باش...
مثل پرنده در قفس کابوس می‌بینم
یک شب بیا رویای شیرینِ پریدن باش
ماهی میان تنگِ تَنگش رو به نابودی‌ست
من را ببر، معنای اقیانوسِ رفتن باش...
[18. اسفند.1391]
