بهار

حال و هوای زخمی اسفند بهتر است

از صدهزار شادی و لبخند بهتر است

تو، شهرزاد ِ قصّه که باشی، برای من؛

حتّی هزار و یک شب ِ دربند بهتر است

با یک نگاه تلخی غم از دلم پرید

شیرینی نگاه تو از قند بهتر است...

اصلاً شکارچی که تو باشی، اسارتم-

از این که دام را بگشایند بهتر است

لطف خداست این که دلم را ربوده ای

بی شک همیشه لطف خداوند بهتر است!

عید و بهار، بی تو مرا خوش نمی کنند

حال و هوای زخمی اسفند بهتر است...

اسفند 92

تو باشی!

خواهم که که مجنون باشم و لیلا تو باشی

دور از هیاهو باشم و تنها تو باشی

همچون صدف‌هایی که با ساحل عجین‌اند

یک موج کوچک باشم و دریا تو باشی

می‌خواهم از لیلای خود شعری بگویم

شاید غزل‌ها و رباعی‌ها تو باشی

باران هوای شهر من را خیس کرده‌ست

شاید که خورشید زمین ما تو باشی

من تک درخت کوچکی روییده در دشت

کوه و تمام جنگل و صحرا تو باشی

من مثل نیل آشفته و سردرگم و مست

آرام، چون گهواره‌ی موسی تو باشی!

[20. بهمن. 91]

شعرهای عاشق

چه کنیم! گاهی غزل‌ها با قافیه‌ی غلط می‌آیند!

شعرهایم همگی عشق تو در سر دارند

دور باشند ز تو قافیه را می‌بازند

«پیرهن چاک و غزل‌خوان و صراحی در دست»

جام می را به تمنّای تو بر می‌دارند

غزل و قطعه، قصیده،... دل‌شان می‌جوشد

غلیان کرده و سر ریز شده، می‌بارند

بی‌خود از خود که شدند و دل‌شان رفت از دست

و سبک‌بال به سمت تو که پر بگشایند؛

آخرش قالب و وزن از سرشان می‌پرد و

از قفس‌ها که پریدند تو را می‌خوانند

می‌رسند آخرش آن‌ها به در خانه‌ی تو

و مرا در غزل خویش رها می‌سازند

شعرهایم همه‌شان جان خود و بازی را

در همین مصرع آخر به‌ دل‌ت می‌بازند... :)

[26. آبان. 92]