گاهی بیا مهمانِ قلبِ خستۀ من باش
گاهی بیا مرهم، برای زخمِ این تن باش
گاهی شده حتّی برای یک دقیقه، گاه؛
تنها به قدرِ لحظه‌ای در خواب دیدن، باش
گرمای شیرین بهار ارزانی‌ات باشد
من حاضرم، اصلاً تو در سرمای بهمن باش...
مثل پرنده در قفس کابوس می‌بینم
یک شب بیا رویای شیرینِ پریدن باش
ماهی میان تنگِ تَنگش رو به نابودی‌ست
من را ببر، معنای اقیانوسِ رفتن باش...
[18. اسفند.1391]
شاعر نوشت: «قافیه، وزن و ردیف، بس
شعر مرا قشنگ ندانسته هیچ کس
هر لحظه از سرودن‌شان خسته می‌شوم
از دست وزن و قافیه می‌افتم از نفس
مضمون عشق و دوری معشوق کافی‌است
مضمونِ: خسته‌ام به خدا، او کجاست پس»
شاعر! نگو... نگو سخن از عشق کافی‌است
دیگر نخوان برای من این شعر را عبث...
در زندگی برای همه عشق لازم است
مثل چراغ، روی درخت کریسمس!
امشب برای من شب یلدا نمی‌شود
مهمانی بزرگ که تنها نمی‌شود...
پاییز میزبان تبم بود روز و شب
تب، با انار ترش مداوا نمی‌شود
حافظ! فقط برای خودت شعر گفته‌ای
فالم میان شعر تو پیدا نمی‌شود...
از فرط غم سراسر شب را قدم زدم
این بغضِ چندساله چرا وا نمی‌شود؟
این یک دقیقه جان مرا تا لبم رساند
امشب به انتظار تو فردا نمی‌شود...
*
مجنون شدی که هیچ! اگرنه، بدان پسر!
بانوی شعرهای تو لیلا نمی‌شود
[یکم دی ماه هزار و سیصد و نود و سه]
سوزِ سرما؛ هوا غبارآلود
نیمه‌شب‌ها هوای شهرک، سرد
آن‌همه اضطراب و دلهره هم
زندگی را خراب‌تر می‌کرد
*
جاده‌هایی که سرد و لغزنده
دید، اندک، هوا پر از مِه بود
برف و باران مدام می‌بارید
از دلِ آسمانِ غم‌آلود
*
ظهر یک روز ِ سردِ بهمن‌ماه
بغضِ سنگینِ در گلو، ترکید
ناگهان، آه... ما یتیم شدیم
گریه در گوش خانه‌مان پیچید...
*
مادرم پیرهن سیاه آورد
شمعِ روشن، کنار حلواها...
گوشۀ قاب عکس بابا خورد،
یک روبانِ سیاه، آن بالا
*
ناگهان بعدِ طُرفَةُ العینی
عید آمد... ولی بدون پدر
عیدِ بی او خودِ جهنّم بود
از زمستانِ سرد هم بدتر
....
هی گذشت و گذشت و از آن وقت،
ما بزرگ و بزرگ‌تر شده‌ایم
پدرِ ما خودِ امام علی(ع) ست
صاحب بهترین پدر شده‌ایم...
14. آذرماه. 1393
انتخابش با خودت، اصلاً نمی‌گویم بمان
قلب من را آخرش بشکن، نمی‌گویم بمان
هرچه می‌خواهی بکن، خواهی بمان، خواهی برو
من که حتّی لحظۀ مردن نمی‌گویم بمان
توی خوابم می‌بری من را سر چاه و سپس،
تکّه‌های سرخ پیراهن... نمی‌گویم بمان
چشم می‌بندم. وَ جای قلب ِ قبلی -سنگ نه-
می‌گذارم قلبی از آهن... نمی‌گویم بمان
چشم می‌بندم به روی خاطرات خوب‌مان
انتخابش با خودت... اصلاً نمی‌گویم بمان...
*
نه... پشیمانم... بمان... برگرد... جان من نرو...
کلّ شعرم را بسوزان... بیت آخر را... بمان...
30. آبان. 1393
تو آمدی درست میان جهان من
گفتی مسافری و شدی میهمان من
یک روز
نه دو روز
دگر میهمان سه روز!
آنقدر مانده‌ای که شدی میزبان من
ای در میان سردی دل، معنی بهار!
از برکت وجود تو طی شد خزان من
ناگاه رفتی و
همه‌ی شهر گریه کرد
در سوگ رفتن تو تپید آسمان من
«از دست غیبت تو شکایت نمی‌کنم»1
در قلب من نشسته‌ای، ای مهربان من!
بدخیم بود توده‌ی عشق تو در دلم
حتّی رسید تا وسط استخوان من
*
فکری برای حال دلم کن، گرفته است
یک لحظه را بیا و
برو بعد
جان من!...
(1): حافظ: «از دست غیبت تو شکایت نمی‌کنم/ تا نیست غیبتی نبود لذّت حضور»
با هر محرّم‌ات که زمان عزا شود،
دل‌شوره‌ای عجیب در عالم به پا شود
دنیا شبیه دانۀ اسپندِ بی‌قرار
انگار اسیر آتش عشق شما شود...
إنّ الحسین معنی ایمان و دین ماست
ای وای اگر که راه من از تو جدا شود
آن یک سفر برای همه عمر من بس است
روزی اگر که مقصد من کربلا شود...
در کربلا چه راز عمیقی نهفته است؟
هر کس که رفت تا حرمت، مبتلا شود
باید فقط برای شما شعر گفت و خواند
تا حقّ شعر هم به درستی ادا شود...
باز این چه شورش است که در عاشقان توست؟
گویا دوباره ماه غم شیعیان توست...
از بچّگی برای شما سینه می‌زدیم
این افتخار تک تک دلدادگان توست
این استعاره‌ها همه در خدمت تو اند
مفعولُ فاعلات غزل هم از آن توست
«لطفی که کرده‌ای تو به من مادرم نکرد»
این از نشانه‌های دل مهربان توست
سرتاسر زمین و زمان را که بنگریم
تنها پناهگاه جهان آستان توست
هر صبح جمعه‌ای که حرم بوی سیب داشت
دردانۀ عزیز خدا میهمان توست...
16. مهر. 1393
از عشق تو من را نه گزیر و نه گریز است
بین من و او بر سر تو جنگ و ستیز است
چون زلزله، عشق تو به جان دلم افتاد
چندی‌ست که اوضاع دلم زلزله‌خیز است!
معجون عجیبی‌ست: تو و عشق و دل من
امّا خودمانیم، چه این‌بار غلیظ است!
صد بار مرا کشت همین قاتل ماهر:
لبخند قشنگ تو که بر شیشۀ میز است
با پای خودم در تله افتادم و اکنون
از عشق تو من را نه گزیر و نه گریز است...
