شعری بنویسم، غزلی ناب بگویم
از حال و هوای دل بی تاب بگویم
خورشید شده تاج طلایی به سر من
از عکس همان بانوی مهتاب بگویم
شیرینی لبخند تو من را به فنا برد
از قند که شد در دل من آب بگویم
از عکس قشنگت که شده مثل رخ ماه؛
امروز به دیوار دلم قاب بگویم
فارغ ز غم و غصّه ی یعقوب پیمبر
یوسف شده ام تا که فقط خواب بگویم...
[19.اسفند.1392]
حال و هوای زخمی اسفند بهتر است
از صدهزار شادی و لبخند بهتر است
تو، شهرزاد ِ قصّه که باشی، برای من؛
حتّی هزار و یک شب ِ دربند بهتر است
با یک نگاه تلخی غم از دلم پرید
شیرینی نگاه تو از قند بهتر است...
اصلاً شکارچی که تو باشی، اسارتم-
از این که دام را بگشایند بهتر است
لطف خداست این که دلم را ربوده ای
بی شک همیشه لطف خداوند بهتر است!
عید و بهار، بی تو مرا خوش نمی کنند
حال و هوای زخمی اسفند بهتر است...
اسفند 92
آسمان که می‌شوم
تو ماه می‌شوی
جای تو درست
در میان قلب آسمان این شب است
شبی که تک تک دریچه‌های بسته‌اش
پر از ترانه های مانده بر لب است
ترانه‌های عاشقی
ترانه های انتظار...
*
آسمان که می‌شوی
یاکریم می‌شوم
به شوق پرگشودنی به سمت تو..
به شوق یک سفر درست در میان قلب تو..
*
موج می‌شوم
دوباره ماه می‌شوی
و باعث تمام جزر و مدّ موج‌های سر به راه می‌شوی
برای عاشقان پناه می‌شوی
و قافیه
دوباره "آه" می‌شود
عجیب نیست این‌که تو
دوباره یوسف درون چاه می‌شوی...
[20. دی. 92]
ای‌کاش یک شبی دل من را صدا کند
از این قفس کبوتر من را رها کند
ای‌کاش در میان تمام قرارها
پیدا شود کسی که به عهدش وفا کند
راضی نمی‌شویم به دنیا، نشسته ایم؛
تا او بیاید و دل مارا رضا کند
در یک شبی چنین، که سراسر غم‌است و درد
آقای ساربان جوانی خداکند_
از ره بیاید و ببرد با خودش مرا
فکری برای زندگی و کار ما کند
این کوچه‌ها اگر همه سردند و بی‌چراغ
فکری برای خرده‌ی این شیشه‌ها کند
« با بغض مردی آمد از این کوچه‌ها گذشت
می‌رفت تا برای ظهورش دعا کند...»
[تیرماه 92]
خواهم که که مجنون باشم و لیلا تو باشی
دور از هیاهو باشم و تنها تو باشی
همچون صدف‌هایی که با ساحل عجین‌اند
یک موج کوچک باشم و دریا تو باشی
می‌خواهم از لیلای خود شعری بگویم
شاید غزل‌ها و رباعی‌ها تو باشی
باران هوای شهر من را خیس کرده‌ست
شاید که خورشید زمین ما تو باشی
من تک درخت کوچکی روییده در دشت
کوه و تمام جنگل و صحرا تو باشی
من مثل نیل آشفته و سردرگم و مست
آرام، چون گهواره‌ی موسی تو باشی!
[20. بهمن. 91]
گاهی تمام زندگی من شده‌ست شعر
درآسمان ستاره شمردن شده‌ست شعر
گاهی طناب بازی و لی لی، بدو بدو
از مدرسه به خانه دویدن شده‌ست شعر
با دامنی بلند نشسته به روی تاب
تا آسمان قصّه رسیدن شده‌ست شعر
از بستنیّ قیفی آن روزهای داغ
تا خاطرات برفی بهمن شده‌ست شعر
یک روسری و دامن و کفش و لباس نو
نزدیک عید هدیه گرفتن شده‌ست شعر
اردی‌بهشت، مز‌ّه ی آن گوجه سبزها
در نوبرانه میوه خریدن شده‌ست شعر
از خاطرات گمشده ی سالهای دور
یک قصّه ی قشنگ شنیدن شده‌ست شعر
غیر از خدای قصّه‌ی ما هیچ‌کس نبود
حال کدوی قلقله گفتن شده‌ست شعر
این شعر من که هیچ نه سر دارد و نه ته!
اینجا به شعر خاتمه دادن شده‌ست شعر...
:)
[17. دی. 92]
چه کنیم! گاهی غزل‌ها با قافیه‌ی غلط می‌آیند!
شعرهایم همگی عشق تو در سر دارند
دور باشند ز تو قافیه را می‌بازند
«پیرهن چاک و غزل‌خوان و صراحی در دست»
جام می را به تمنّای تو بر می‌دارند
غزل و قطعه، قصیده،... دل‌شان می‌جوشد
غلیان کرده و سر ریز شده، می‌بارند
بی‌خود از خود که شدند و دل‌شان رفت از دست
و سبک‌بال به سمت تو که پر بگشایند؛
آخرش قالب و وزن از سرشان می‌پرد و
از قفس‌ها که پریدند تو را می‌خوانند
می‌رسند آخرش آن‌ها به در خانه‌ی تو
و مرا در غزل خویش رها می‌سازند
شعرهایم همه‌شان جان خود و بازی را
در همین مصرع آخر به دل‌ت می‌بازند... :)
[26. آبان. 92]
جریان کربلا که سرآغاز ماجراست
هر روز روز ماتم و هرشب، شب عزاست
آقا! قلم به پای شما کم می‌آورد
این عجز واژه هاست که در محضر شماست
اینجا، عجیب بوی خوش سیب می‌دهد
یعنی که روضه های محرّم کنون به پاست
من فطرسم، پرم همه آتش گرفته است
امّا تمام چشم امیدم به کربلاست
اشک و غروب جمعه و تربت... چه محشری!
این دل پرنده ای شد و در آسمان رهاست
از این حرم به آن حرم آشفته می‌پرد
این جا حریم ساقی و آن‌جا شه سخاست
حالا تمام جمعه به این فکر می‌کنم
آن زائر همیشگی کربلا کجاست... ؟
دلش دگر گرفته بود،
از این جهان و هرچه داشت خسته بود
توان دیدن و شنیدن «عمّه جان! پدر کجاست؟» را نداشت
توان دیدن شهادت برادر و پسر، درون دشت کربلا، در او نبود
آخر او مگر که بود؟
خواهری که عاشق برادر است؛
بنده ای که عاشق خداست...
تشنه بود و خسته بود
دلش از این جهان شکسته بود
ولی در این میان
او برای هیچ کس به جز خدا
درد دل نکرد
گله ز این و آن نکرد
او
فقط صبر کرد...
بعد از آن
به این زن صبور گفته اند کوه صبر
این زنی که کوه صبر واقعی‌ست، زینب(س) است...
[مرداد 91]
